سیه مستِ نگاهِ تو

سیه مست وُ پریشانِ خیالِ خانه ام امشب
صدای ساحلِ مستانۀ میخانه ام امشب
به هنگامی که ساحل ساقی وُ دریا همه مَی
خدا داند که من رویین تنِ غمخانه ام امشب
سیه مستِ نگاهِ تو؛ من وُ ساقی وُ پیمانه
بلاگردانِ تو گردم که من دیوانه ام امشب
منم صحرایِ بی سایه که در آیینه می گِریَد
که می داند که با این زندگی بیگانه ام امشب
اگر گُل آمد وُ گریان شکایت پیشِ عشق آوَرد
نشانش دِه مرا؛ من خارِ این گلخانه ام امشب
گَزیده پشتِ دستِ خویش از شرمِ تهی دستی
به دستِ آسیاسنگِ ستم چون دانه ام امشب
سفر بارِ مرا بربست وُ من بازآمدم مجنون
بُتِ جادو! تویی تنها بُتِ بُتخانه ام امشب
سه حرفِ بی مثالِ عشق آتش میزَنَد دل را
منم فریادِ خاموشِ دلِ رندانه ام امشب
به هر سویی که سوسویِ چراغی بود چرخیدم
دلِ افسرده! دانستم که بی کاشانه ام امشب
درِ هر خانه کوبیدم صدا نقشِ سرابی شد
که من در دردِ بی درمان یکی دُردانه ام امشب
درختان مُرده وُ برگان اسارت بُردۀ بادند
غریبی رانده وُ وامانده وُ بی لانه ام امشب
نگیری گر تو دستِ عاشقِ رسوایِ آواره
منِ بی سقفِ خسته صاحبِ ویرانه ام امشب
غمی با چشمِ تَر سرگشته وُ تنها رسید اینجا
منم پُشت وُ پناهِ غم؛ سَرش بر شانه ام امشب
ز یادِ تو درین دیده قیامت می کُنَد باران
رفیقِ ابرِ سرگردان وُ بی پیمانه ام امشب
همی گیسویِ تو بُوَیم همی لبهایِ تو بُوسَم
تو می دانی چه شوری دارد این مستانه ام امشب
تمامِ هستی ام از آنِ تو خورشیدِ خوش خنده
فدایت گردم ای گُلشن که من پروانه ام امشب
کنون آوازِ تو پروازِ دل را در فراز آرَد
ز عشقِ تو سرافرازم که من فرزانه ام امشب
ندارم غیرِ تو مأوایِ آرامش درین دنیا
تویی تنها بهارِ من تویی یکدانه ام امشب
سیه مستم سیه مستِ نگاهِ جانم ایرانم
در آغوشِ تو می مانم تویی جانانه ام امشب
به یادِ تو همه افلاک در رقص اند وُ در غوغا
منم با فکرِ تو می رقصم وُ افسانه ام امشب
پنجشنبه 23 فروردین ماه 1403///11 آوریل 2024