سخنی چند با هموطنان،
در نخستین دهه انقلاب اسلامی، هنوز مخالفین رژیم بر اثر شوک از کشتارها و اعدام‌های پی در پی، توسط رژیم در داخل ایران، در بلاتکلیفی بودند و راهکاری مناسب برای مبارزه با رژیم در دستور کار نداشتند، ولی از دهه دوم به بعد، به ناگاه ده ها حزب مخالف از چپ و راست از مخالفین در خارج از ایران ایجاد شد، که همگی با صداقت تمام فقط یک هدف داشتند و آنهم سرنگونی رژیم بود، ولی با گذشت زمان، کم کم، این مبارزه جایش را به احساس خود رأیی داد و هر کدام خود را به دیگری برتر دانسته و این بیماری “خود محور بینی ” گریبانگیر همه شد، تا جاییکه هر حزبی متشکل از ۵ نفر تا یکصد نفر، خود را آلترناتیو بلامنازع در مقابل رژیم میدانست، غافل از اینکه هرگز خود را به زیر سوأل نبرده و از خود نپرسیده اند که چگونه و با چه نیرویی میخواهند رژیم را سرنگون نمایند؟ مسأله دیگری که همیشه نگارنده این سطور رامتعجب نموده، اینکه مخالفین خارج از ایران که خود را آلترناتیو میپنداشتند و یا شاید هنوز هم می پندارند، هرگز از خود پرسیده اند که آیا مگر در بین مخالفینی که در درون بودند و مبارزه می‌کردند و همچنان تحت فشار ممتد...

سخنی چند با خارج نشینان لائیک،
در جهان متمدن امروزی و خصوصا در اروپا کلمه لائیسیته دیگر کاربرد روزانه ندارد، چون مردم، دولت‌ها و کلیساها هر کدام جای خود را پیدا کرده اند، در نتیجه اگر در ادبیات مخالفین خارج نشین رژیم اسلامی این کلمه به چشم میخورد (که معنی آن به زبان خیلی ساده همان جدایی دین از دولت و عدم مداخله آن در زندگی روزمره مردم) ، بیشتر روی سخنشان به مردم ایران است که برای بخش عظیمی از هموطنان درون مفهومی ندارد و حتا بعضی ها به آن معنای خدا ستیزی هم می‌دهند. اگر توانستیم با روشنگری به جنگ خرافات رفته و آنها را از زندگی روزمره مردم خارج کنیم بخش بزرگی از راه را طی کرده ایم.
سالها پیش قبل از انقلاب، فیلمی به کارگردانی سهراب شهید ثالث به نام طبیعت بیجان دیدم که حکایت سوزن بانی بود که از بدو استخدامش در اداره راه آهن با زنش در یک خانه محقر بر سر ریل قطار زندگی می‌کرد و هر روز صبح زود بیدار می‌شد تا خط را عوض کند و تا زمانیکه باز نشسته شد از آن نقطه هرگز به جای دیگری نرفته بود و زمانی که همکارش آمد و برایش خواند که طبق قانون فلان و بهمان از این تاریخ تو باز نشسته هستی، تنها جوابی...